Święci Piotr i Paweł – dwa wielkie filary Kościoła
W ostatnią niedzielę czerwca odbył się w naszej parafii odpust ku czci św. Apostołów Piotra i Pawła. Sumie odpustowej przewodniczył J.E. ks. Biskup Adam Bałabuch, bp pomocniczy diecezji świdnickiej, a wraz z nim Mszę św. celebrowali ks. Józef Siemasz – dziekan świebodzickiego dekanatu, ks. prałat Wenancjusz Róg oraz ks. Andrzej Walerowski.
Podczas uroczystej Eucharystii odpustowej odbyło się także kanoniczne wprowadzenie ks. Andrzeja Walerowskiego w urząd proboszcza.
Na początku Mszy św. główny celebrans podkreślił, że dzisiejszy dzień jest ważny dla całej wspólnoty parafialnej, bowiem po kilku latach pełnienia fukncji administratora naszej parafii urząd proboszcza obejmuje ks. Andrzej. Wspomniał także, że przez te 8 lat ksiądz nominat wypełniał dobrze obowiązki mu powierzone przez Pasterza Diecezji Świdnickiej.
W swojej homilii biskup Adam mówił o powołaniu. O tym, że każdy człowiek w zamysłach Boga został powołany – jedni są powołani do małżeństwa, inni do kapłańskwa, jeszcze inni do życia zakonnego, a są też tacy, którzy zostali powołani do samotności. Lecz nikt z nas nie wie do czego został powołany, dopóki nie otowrzy swojego serca na wolę Bożą. Aby wiernym zgromadzonym na Mszy św. ukazać to, że nie od samego początku potrafimy rozeznać swoje powołanie krótko opowiedział o powołaniu tych, których dziś wspominamy na sumie odpustowej – św. Piotra oraz św. Pawła.
Powołanie Szymona, zwanego Piotrem, na apostoła nastąpiło w czasie, gdy ten był już żonatym mężczyzną i prawdopodobnie ojcem. Mieszkał w Kafarnaum, nazwa tej miejscowości też nie pozostaje bez znaczenia, wywodzi się bowiem z języka hebrajskiego od słów Kafar Nahum i oznacza Wioska Pocieszyciela.
Nawiązał także do fragmentu Ewangelii, w której Jezus zapytał swoich uczniów: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”. Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem. (Mt 16, 15-20)
Powołanie Pawła nastąpiło w czasie podróży do Damaszku, gdzie na drodze stanął przed nim Jezus. Szaweł spotkał się z Bogiem żywym: Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”-Kto jesteś, Panie?- powiedział. A On: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić”. (Dz 9, 3 – 6)
Szaweł odkrywa, że Chrystus żyje, że jest prawdziwym Mesjaszem. Odkrywa, że Chrystus jest w Kościele, że utożsamia się z Kościołem, że prześladowanie Kościoła jest prześladowaniem Chrystusa. W tym momencie kończy się historia Szawła, a zaczyna się historia Pawła. Spotkanie z Jezusem staje się dla niego fundamentem powołania.
Wpatrując się w życiorysy Piotra i Pawła zauważamy, w jak przedziwny sposób Pan Bóg potrafi przemieniać ludzkie serca. Dzięki spotkaniu z miłosierdziem Bożym zalękniony Piotr staje się odważny, a z prześladowcy zmienia się w gorliwego Apostoła Narodów.
W kolejnym fragmenie głoszonego Słowa biskup Adam mówił o tym, że w dzisiejszych czasach następcą św. Piotra jest Papież, który pełni prymat Piotrowy. Papieżowi zaś pomagają w opiece nad ludem Bożym biskupi, którzy są Pasterzami w swoich diecezjach. Bowiem według KKK 894 „Biskupi kierują powierzonymi sobie poszczególnymi Kościołami jako zastępcy i legaci Chrystusa radami, zachętami i przykładami, ale także mocą swego autorytetu i władzy świętej” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 27), którą powinni jednak sprawować w sposób budujący, w duchu służby, który jest duchem ich Mistrza (Por. Łk 22, 26-27). W KKK 895 możemy przeczytać także, że „Ta władza, którą w imieniu Chrystusa osobiście sprawują, jest własna, zwyczajna i bezpośrednia, choć jej wykonywanie kierowane jest w ostatecznej instancji przez najwyższą władzę Kościoła” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 27). Nie można jednak uważać biskupów za zastępców papieża, którego zwyczajna i bezpośrednia władza nad całym Kościołem nie przekreśla władzy biskupów, ale ją potwierdza i jej broni. Władza ta powinna być wykonywana w jedności z całym Kościołem pod przewodnictwem papieża.
Następnie Biskup Adam określił, że biskupi również mają swoich pomocników – proboszczów, którzy również troszczą się o dobro Kościoła. Nowy Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że Kościół został zbudowany na Piotrowej skale wiary w synostwo Boże i mesjańską misję Chrystusa (KKK 424), oraz że Piotr otrzymał misję strzeżenia tej wiary i umacniania w niej swoich braci. Jemu też zostały dane „klucze królestwa niebieskiego”, czyli władza rządzenia Kościołem (KKK 552–553).
Kodeks Prawa Kanonicznego określa proboszcza jako pasterza parafii, czyli określonej wspólnoty wiernych (utworzonej na sposób stały w Kościele partykularnym), nad którą biskup diecezjalny powierzył mu opiekę duszpasterską (zob. KPK kan. 515). Prawo kościelne stwierdza, że “proboszcz jest własnym pasterzem zleconej sobie parafii, podejmującym pasterską troskę o powierzoną mu wspólnotę pod władzą biskupa diecezjalnego. Powołany jest do uczestnictwa w posłudze Chrystusa, ażeby dla tejże wspólnoty wykonywał zadania nauczania, uświęcania i kierowania, przy współpracy także innych prezbiterów i diakonów oraz niosących pomoc wiernych świeckich, zgodnie z przepisami prawa” (KPK kan. 519).
Po homilii ks. dziekan Józef Siemasz odczytał dekret Ordynariusza Świdnickiego. W swoim dekrecie z dnia 7 czerwca 2019 r. Biskup Diecezji Świdnickiej ks. biskup Ignacy Dec mianował ks. kanonika Andrzeja Walerowskiego proboszczem parafii pw. św. Michała Archanioła w Dobromierzu z wszystkimi uprawnieniami w zakresie prawa powszechnego i diecezjalnego. Zawarł także życzenia dla nowego proboszcza – aby posługa duszpasterska w nowej wspólnocie parafialnej była źródłem stałej radości i satysfakcji oraz przynosiła obfite owoce duchowe dla dobra powierzonego ludu Bożego.
Po odczytaniu dekretu, ks. biskup Adam Bałabuch dokonał uroczystego wprowadzenia w obowiązki proboszcza naszej parafii i przekazał mu władzę, jaką prawo kościelne przyznaje proboszczowi. Powierzył także dobro duchowe dusz nowo objętej parafii oraz jej stan materialny. A ks. Andrzej złożył przysięgę wiernego wypełniania urzędu:
Ja, Ks. Andrzej Walerowski, wiarą mocną wierzę we wszystkie i poszczególne prawdy zawarte w Symbolu wiary i wyznaję je, a mianowicie:
Ja, ks. Andrzej Walerowski, obejmując urząd proboszcza, przyrzekam, że zarówno w słowach, jak w postępowaniu będę zawsze zachowywał jedność z Kościołem katolickim.
Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Ukrzyżowany również za nas, pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. I zmartwychwstał dnia trzeciego, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a Królestwu Jego nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówił przez Proroków.
Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden Chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.
Wierzę również mocno w to, co jest zawarte w słowie Bożym, spisanym lub przekazanym przez Tradycję, a co Kościół jako objawione przez Boga, podaje do wierzenia, tak w Nauczaniu uroczystym, jak i zwyczajnym Nauczaniu powszechnym.
Z przekonaniem przyjmuje i uznaję również wszystkie i poszczególne prawdy, które Kościół w sprawach wiary i moralności podaje w sposób ostateczny.
Przyjmuję nadto z religijnym posłuszeństwem woli i umysłu naukę głoszoną przez Papieża, czy też przez Kolegium Biskupów sprawujących autentyczny Urząd Nauczycielski, także wtedy gdy nie jest ona podawana z intencją definitywnego jej określenia.
Z największą starannością i wiernością będę wypełniał obowiązki, które zostały mi powierzone wobec Kościoła tak powszechnego, jak i partykularnego, w którym do mojego posługiwania, wypełnianego zgodnie z przepisami prawa, zostałem powołany.
W spełnianiu zadania, powierzonego mi w imieniu Kościoła, będę zachowywał nienaruszony depozyt wiary, będę go wiernie przekazywał i objaśniał oraz będę odrzucał wszelkie doktryny jemu przeciwne.
Będę zachowywał i umacniał dyscyplinę wspólną dla całego Kościoła i będę troszczył się o przestrzeganie praw kościelnych, w szczególności tych, które zawiera Kodeks Prawa Kanonicznego.
Będę zachowywał z chrześcijańskim posłuszeństwem to, co ogłaszają Pasterze jako autentyczni nauczyciele i stróże wiary, oraz postanawiają jako rządcy Kościoła. Biskupom diecezjalnym będę wiernie służył pomocą, aby działalność apostolska, która ma być wypełniana w imieniu i z polecenia Kościoła, była urzeczywistniana w jedności z tymże Kościołem.
Tak mi dopomóż Bóg i ta święta Ewangelia, której dotykam moimi rękami.
Na zakończenie Mszy św. ks. biskup Adam wraz z ks. proboszczem Andrzejem wręczyli jubilatom, którzy obchodzili dziś swoje 20-to i 25-cio lecie zawarcia związku małżeńskiego, pamiątkowy dyplom z błogosławieństwem ks. biskupa Ignacego Deca oraz książkę.